Эма Антонаўна Кірплюк прачынаецца рана і пачынае маліцца. Найперш дзякуе Богу за новы дзень, просіць яго благаславення для сябе, сына і дачкі, унукаў, праўнукаў. Жанчыне ідзе 84 год. Нягледзячы на ўзрост, яна даволі рухавая: даглядае курэй і парася, кветкі, агародніну, гатуе смачныя стравы. А якая ва ўсім ідэалістка! У агародзе кожная раслінка выпеставана яе рукамі. Да сярэдзіны лета яшчэ кожную нядзелю на веласіпедзе прыязджала з Хаціл у Паставы ў касцёл. Цяпер дабіраецца аўтобусам або праўнук прывозіць на машыне.
Дзеці просяць не нагружаць сябе празмерна. Сын Анатоль жыве недалёка і, едучы на работу і дадому, абавязкова загляне да маці, спытае, у чым мае патрэбу, у якой цяжэйшай рабоце дапамагчы. Дачка Алена, маючы права на пенсію, яшчэ працавала. Нядаўна звольнілася, каб больш часу праводзіць з мамай.
— Каб ты ведала, Анечка, як мне добра, калі побач Лена! — дзялілася са мной Эма Антонаўна. — Разам гатуем сняданне, абед, чакаем Толю, калі ён зойдзе да нас. Вечарам — праўнука Валянціна, які жыве разам з намі. Удваіх нам лягчэй было капаць бульбу, садзіць клубніцы, парадкаваць кветкі. А як хораша мне з дачушкай доўгімі восеньскімі вечарамі! Пра такую спакойную старасць нават марыць не магла.
За плячыма жанчыны нялёгкае жыццё: ваеннае ліхалецце і галоднае дзяцінства, цяжкая праца ў калгасе. Спачатку сям’я жыла ў Шкіралях. Эма Антонаўна працавала на мясцовай ферме даяркай. Затым перабраліся ў Хацілы, дзе яна таксама ўладкавалася на ферму. Радавала тое, што атрымалі добраўпарадкаваную кватэру. Рупілася каля калгасных кароў і дома трымала немалую гаспадарку. Нярэдка даводзілася самой выконваць і жаночую, і мужчынскую работу. 20 гадоў таму аўдавела. Падтрымкай былі і застаюцца дачка і сын, дарослыя ўнукі і праўнук, уцехай — малодшыя праўнучка і праўнучак.
— Якое гэта шчасце — мець маму! — свецяцца радасцю вочы Лены. — Хоць майму старэйшаму ўнуку ідзе 21 год, унучачцы — 5-ы, з мамай я адчуваю сябе малой дзяўчынкай. Яна заўсёды непакоіцца, ці добра я спала, што ела, ці не баліць мне што. Мама шмат моліцца. Я прачынаюся — а яна ўжо з ружанцам у руках у сваім пакоі. Папрацуем, прыйдзем адпачыць — зноў адкрывае малітоўнік. Малітва маці самая моцная, яна трымае ўсіх нас.
Гэтыя людзі мне — як родныя. 40 гадоў таму мы, маладыя, засяліліся ў новы кааператыўны дом па вуліцы Юбілейнай. Хутка сышліся з суседзямі па лесвічнай пляцоўцы. Алена Сівіцкая стала нібыта сястра: разам перажывалі і радасці, і гора, заўсёды і ва ўсім падтрымліваем адна адну. З восені Лена больш часу праводзіць у Хацілах, і мне не хапае вернай сяброўкі. Яе ўчынак — прыклад найвышэйшай даччынай любові.
— За падоранае жыццё, любоў, разуменне і клопат я перад мамай у неаплатным даўгу, — гаварыла дачка. — І аддаваць яго трэба, пакуль мама побач. Чым больш мы ўсе ахінаем яе клопатам, тым святлейшым і шчаслівейшым становіцца яе жыццё. Таму і звольнілася з работы, каб быць бліжэй да роднага чалавека, каб потым не шкадаваць, што не мела часу на самае дарагое. Гады мінаюць хутка…
Анна Анішкевіч
